Vanochtend vroeg hebben we net op tijd onze klim op de Petit Pelvoux in de Ecrins afgebroken. Als we in het dal aankomen is het noodweer inmiddels al los gebarsten. Terug bij de auto komt er een telefoontje van wat klimmaten die in Chamonix zijn. Of we vanmiddag mee omhoog gaan, er komen drie mooie dagen aan!
Plankgas naar Chamonix dus, om daar een van de laatste liftjes omhoog naar de Aiguille du Midi te nemen. In de dikke mist graven we onze tenten in op de gletsjer van de Col du Midi (3532m).
We hebben eerlijk gezegd nog geen concrete plannen hier, maar het zicht op de Mont Blanc du Tacul is natuurlijk formidabel. De Triangle, de piramidevormige rots en ijsformatie in de noordflank, trekt constant onze aandacht. De ijsroutes door het midden en aan de rechterzijde door het Chèré-couloir zijn populair. Na wat wikken en wegen kiezen we de linker rand van de driehoek, de Contamine-Grisolle. Twee van onze vrienden gaan voor het midden, via de Contamine-Mazeaud, en de andere twee gaan op en neer naar het dal om hun touw op te halen, dat ze zijn vergeten…

De route door de Traingle du Tacul (3970m) is mixed rots en ijs en is zo’n 350 meter hoog. Hierna is het nog ongeveer een uurtje over de noordgraat naar de top van de Mont Blanc du Tacul (4248m). Als je deze top wilt over slaan kan je aan de westkant van de Triangle abseilen of via de normaalroute aan de noordkant van de Mont Blanc du Tacul afdalen. We hebben fantastisch weer, blauw en zonnig, dus gaan we natuurlijk ook voor de ‘echte’ top. De routes door de Triangle zijn allemaal in zo’n drie uur te doen.

Het eerste gedeelte vanaf de gletsjer gaat omhoog via een steeds steiler wordend sneeuw en firn veld totdat deze in de rotsen eindigt. Vanaf hier komt er wat rots, waarna het verder in een redelijk rechte lijn afwisselend rots en vooral ijspassages zijn. Qua zekeren heb je dus ook materiaal voor zowel rost als ijs nodig.
Halverwege de klim in de Traingle worden we nog verrast door een helikopter van de PGHM. Deze zoekt duidelijk de wand af en als hij voor onze neus hangt geven we het internationale ‘No-signaal’.
Later wordt er een stuk onder ons en meer in het midden een klimmer uit de wand geplukt en op brancard zwevend onder de heli weggevoerd. Onze maten klimmen ook daar ergens. We hebben boven met ze afgesproken. Na een poos wachten op de betreffende plek, verschijnen ze niet binnen de afgesproken termijn, waarna wij dus teruggaan via de normaal-route van de Mont Blanc du Tacul. Met een knagend gevoel dalen we deze noordwest flank af, laverend tussen soms flinke gletsjerspleten. Ook de randspleet vergt even wat concentratie en een forse sprong.
‘Misschien zijn ze al bij de tent’, hopen we, als we bijna bij ons kampje terug zijn. Maar nee.
Een hele poos turen we hoopvol de wand af en scannen iedere alpinist die over de gletsjer loopt. Eindelijk herkennen we ze en een zucht van opluchting moet tot in het liftstation hoorbaar zijn geweest. Het had ze gewoon wat meer tijd gekost, meer niet.