Na een lekkere kop koffie vertrekken Wanda en ik al vroeg met de lift omhoog naar het top station van de Aguille du midi. Het beloofd een mooie dag te worden en wij zorgen er daarom voor dat we op tijd boven zijn om de grote massa op deze populaire route en acclimatisatie tocht voor te zijn. Uit de lift dalen we meteen af via het steile sneeuwgraatje naar de valee Blanch. Hoewel ik deze vaker heb afgedaald blijft het altijd weer even wennen om zo snel vanuit het dal op je stijgijzers dit steile graatje af te dalen. Op het plateau stampen we door naar het begin van de route. Het gaat rechts de graat op. Er ligt redelijk wat sneeuw in de route en hoewel het nog niet druk op de graat is is het route verloop logisch en makkelijk te vinden. We nemen de tijd en genieten van de prachtige omgeving en het mooie weer. Daardoor zullen we geen toptijden neerzetten en worden we al snel ingehaald door ongeduldige gidsen die snel en behendig hun klanten door het terrein begeleiden. Na een abseil van 15 meter volgt er uiteindelijk de IV passage die we met stijgijzers aan nemen en die voorzien is van de nodige haken om jezelf eventueel mee af te zekeren waardoor ook onder spannende omstandigheden deze stappen prima te nemen zijn. Hierna volgt het mooiste gedeelte van de route door een ijs/sneeuw couloirtje omhoog welke prima in de rots valt af te zekeren met in de diepte Clacier des Bossons onder je. Hierna volgt nog een kort stukje graat welke eindigt bij het uitzichtsplatform van de Aguille du midi. Deze moet dan nog wel even bedwongen worden via een steil en smal laddertje. Eenmaal boven kun je afhankelijk van het tijdstip rekenen op een hartelijk ontvangst van alle toeristen die deze attractie in in het hoogseizoen overspoelen. En hoewel wij eindigde waar wij vanochtend ook begonnen (op de camping) voelen wij ons met dit ontvangst toch heel even stoere alpinisten. Nu op naar het echte werk!