Het is grijs en het regent non-stop. Het vliegtuig werkt zich omhoog door het lage aaneengesloten wolkendek. Dan wordt alles strak blauw en blijkt de zon ook daadwerkelijk achter de wolken te schijnen.
De komende twee weken ben ik aan de Costa Blanca en zal ik deze zon dag in dag uit zien, een goed vooruitzicht.
Vanuit de luchthaven van Alicante reis ik naar Benidorm waar het opeens toch weer grijs ziet, maar dan van de oude koppies aan het strand. Met een taxi laat ik deze plek snel achter me en rij landinwaarts naar het dorpje Finestrat, waar ik mijn klimmakkers ontmoet.
Vanuit het appartement waar ik verblijf kijk ik op een van de doelen van de komende twee weken, de indrukwekkende Puig Campana.
Deze ‘rots’ is slechts 1400 meter hoog, maar biedt een keur aan lange rotstouren, vooral op de zonnige zuidzijde. Het is hoofdzakelijk ‘trad climbing’ wat de klok slaat, zoals de Britten, die je hier geregeld tegen het lijf loopt, het zouden noemen. Haken zijn spaarzaam aanwezig en eigen protectie aanbrengen is dus een must.
De twee voornaamste klim sectoren zijn Sector Sur Central en Sectour Aguja Encantada.
In de laatste maken we onze eerste touren, zoals deze combi: Espolón Finestrat (160m , 5) en New Generations ( (170m, 6b+).
De tour die hier beschreven wordt kan in een dag gedaan worden, maar met een bivak is er geen haast bij en is de beleving des te intenser. De richel waarop je de nacht kan doorbrengen is erg ruim, zodanig dat je hier zelfs uitgebonden kan rondlopen en slapen.
De route is een aaneensluiting van meerdere routes. In totaal moet er ruim 1600 klimmeters gemaakt worden (dit is dus niet het hoogte verschil, want het topje is net 1400 meter hoog) in ongeveer 30 touwlengtes, en wat stukjes ‘scrambling’.
We gaan vroeg op pad, de Spaanse zon brandt in mei al flink in de middag. En de rots in de zuidwand wil dan aardig op temperatuur komen. Iets voor op je hoofd en om je nek is een aanrader, net als zonnebrand. En genoeg water, iets dat wij toch te weinig hadden meegenomen.
Nu hangt er vroeg in de ochtend nog een deken van lage bewolking, waar we straks al vlot bovenuit komen. Maar die wolken lossen snel op in de loop van de dag.
Na een korte aanloop (lift gekregen van een jeep) begint de echte klim. De route werkt zich omhoog via Arista Aristóteles. Afwisselend terrein, voornamelijk IV, met een mooie peiler (V) hoger op. Hierna volgt een rotsgraat die de Cresta Pepsi wordt genoemd. Dorst krijg je er in ieder geval van, waardoor onze watervoorraad zoals eerder gezegd er rap doorheen ging. Er zijn wat torens die genomen moeten worden en er moet worden geabseild. Hier zijn wat heerlijke schaduwmoment om iets af te koelen.
Vervolgens traverseren we meer het centrale deel van zuidwand in waarna we verder omhoog gaan tot aan het bivak.
Na een prima nacht, en nog steeds dorst, klimmen we verder omhoog. Het is ons niet duidelijk of we nog een beschreven route aan het volgen zijn, maar het terrein is niet al te moeilijk en het kalkgesteente laat veel mogelijkheden tot het plaatsen van zekeringsmateriaal toe.
De uitklim gaat naar ons idee weer over bekender terrein (Edward’s Finish, 4+) waarna het ook steeds meer klauteren dan klimmen wordt en we uiteindelijk op de top aankomen.
De afdaling is nog een heel gedoe en gezoek, maar we kunnen naar beneden komen en belanden uiteindelijk ergens halverwege in de centrale grote geul, waardoor men normaal ook wandelend de berg beklimt. Af en toe wat rollen en glijden door stukjes puin, maar we komen ook weer heelhuids beneden. Uiteindelijk eindigen we bij een fonteintje, een gevoel alsof we een oase ontdekken, waar menig liter naar binnen gemorst wordt, veel te gulzig.

In de dagen erna blijft de Puig Campana ons landschap domineren en is een echte blikvanger. Telkens zoekend naar de lijn die we geklommen hebben.

Later die week doen we er nog een kortere route en bezoeken we ook andere interessante klimgebieden in de regio.
Nooit gedacht dat ik nog eens in de Costa Blanca zou komen, maar dit is zeker een reden om ooit eens terug te gaan.

Literatuur: Costa Blanca-Mallorca-El Chorro – Rock Fax. 2nd edition