Coire an Lochain – The Vent

Als we richting Aviemore rijden in ons busje vragen we ons af hoe dat nu zit met dat winterklimmen in Schotland.
De kleuren om ons heen zijn dezelfde als in de zomer, bruin en groen. Wellicht iets minder groen, maar toch echt geen wit. Waar blijft dan die sneeuw?
We doen een snelle boodschap in Aviemore, waar het grijs en druilerig is. Herfst zou ik zeggen.
Daarna rijden we naar Loch Morlich. Hier parkeren we de bus aan de rand van het meer en zien opeens de toppen van de Cairngorms. Strak wit!
Er is een duidelijke lijn in het landschap, eronder is het groen en bruin, erboven helemaal wit.
De volgende ochtend rijden we de weg uit naar het einde en parkeren op de gote parkeerplaats van Cairn Gorm Mountain, het skigebied.
We lopen vrij makkelijk naar Coire an Lochain. Het gebied ligt westelijk naast Coire an t-Sneachda en de aanloop is kort.
We hebben gekozen voor de route The Vent, helemaal aan de linkerzijde van het massiefje. Een ‘gully’ die No.1 Buttress en No.2 Buttress van elkaar scheidt. De route zelf is maar 110 meter hoogtemeters lang.
We traverseren tot onderaan het begin van de moeilijkheden en sluiten keurig aan in de rij. Dit gebied is vrij populair, net als Coire an t-Sneachda die nog korter aanloopt, en dat merken we dan ook op deze prima dag.
Als we dan eindelijk koud tot op het bot zijn en we onze vingers niet meer voelen, kunnen we vertrekken.
We staan al snel onder een klein ijspilaartje (IV) die de crux is, maar vlot genomen wordt.
De lijn kan niet gemist worden. The vent is een smalle geul, soms niet meer dan een schoorsteen. Hier merken waar de naam vandaan komt. De wind blaast als een enorme ventilator door dit nauwe stukje recht omhoog. De sneeuw wordt mee geblazen en voor het eerst ervaar ik dat het ook omhoog kan sneeuwen.
Na deze spindrift staan we allebei met witte wenkbrauwen op het relais.
De uitklim laat ons ook meteen kennismaken met een typisch Schots fenomeen, de ‘Funnel’.
De smalle geul opent zich trechtervormig en wordt steeds wijder. Het touw is uitgeklommen en ik sta halverwege deze trechter. Ik kan geen enkele standplaats maken, behalve iets met een ‘dode man’. De hellingshoek is hier makkelijk geworden. We besluiten daarom met het touw strak tussen ons, en twee sneeuwankers als tussenzekering, synchroon omhoog te gaan tot ik het topplateau bereik. Ik zoek op dit vlakke terrein naar een mogelijkheid iets van een vast punt te maken. Dit blijkt niet vanzelfsprekend.
Uiteindelijk staan we beiden voldaan boven, onder de indruk van wat Schotland in de winter te bieden heeft. We gaan op de gebruikelijke topfoto en dan blijkt plots een van de mede klimmers in dit gebied vandaag niemand minder dan Chris Bonington te zijn.
De makkelijkste afdaling is via het de westzijde en die nemen we dan ook.
Uiteindelijk kijken we eind van de middag weer tevreden vanuit ons busje aan het Loch Morlich richting die witte wereld, waar onze ‘lijn’ van vandaag dwars doorheen loopt. Dit was te gek!
Helaas steekt er een flinke blizzard op. De weg de Cairngorms in wordt afgesloten, maar er is ook geen haar op ons hoofd die er aan denkt dit te negeren. Het spookt vreselijk. Het duurt drie dagen voordat we weer omhoog kunnen, en dat doen we dan ook zeer gretig!

Literatuur: Scottish Winter Climbs – Classic Routes from An Teallach to The Cobbler. A. Nisbet, R. Anderson. Uitgave van de SMC (Scottish Mountaineering Club)