Ondanks dat het al juli is ligt er nog relatief veel sneeuw. Dat betekent dat met name de colletjes er nog wit bijliggen.
Wij willen 3 dagen lopen om te acclimatiseren voor de rest van de week. De weersverwachting laat telkens in de middag onweer en regen zien, maar wij houden wel van vroeg vertrekken.
We parkeren de auto bij de parking net onder Chalet Gioberney. Vanaf daar lopen we via het sentier du Ministre naar het keteldal waar refuge de Chabournéou in ligt. Dit dal wordt aan de zuidkant begrenst door de prachtige berg Le Sirac. Dit is een korte wandeling die we in 2 uur op ons dooie akkertje lopen. Onderweg verkoeling zoekende in de Torrent de Chabournéou.
De hut ligt op ongeveer 2000 meter en kijkt vol in de indrukwekkende Noordwand van Le Sirac. De lange oostgraat met zijn meerdere pinnacles is een grootse uitdaging voor hen die de ambitieuze overschreiding van Le Sirac twillen maken. Als we aankomen is de waardin niet aanwezig. In de sneeuwvelden net onder de noordwand van Le Sirac zien we een stipje. Met de verrekijker zien we een persoon druk in de weer met een schep. Later verteld de waardin dat ze een spoor aan het maken is en de verraderlijke plekken probeert te beveiligen. Het pad dat hier hoort te lopen ligt nog diep onder de sneeuw.
De hut is een kleine onooglijke keet, maar de sfeer die de waardin en haar zus weten te creëren is warm. Je voelt je welkom, ze zijn oprecht geïnteresseerd en denken graag met je mee. 's avonds verschijnt er een verantwoorde en heerlijke maaltijd (biologische streekproducten) die afgesloten wordt met een zelfgemaakte Genepy, van kruiden die rondom de hut groeien. Je kan zelf een heuse voetmassage krijgen, maar die laten we aan ons voorbij gaan. Als het gaat schemeren komen de kaarsen op tafel, om stroom te sparen. Met zijn tweeën slaan we het gedonder en het lichtspektakel dat zich boven de toppen om ons heen voltrekt gaande. Bij iedere flits doemt Le Sirac dreigend uit het donker op. Morgenochtend gaan we direct onder de Noordzijde door.
De volgende ochtend bestaat uit een wasbeurt buiten de hut. Er is slechts een bak water of het riviertje zelf om je op te frissen en ook de toilet bevind zich buiten de hut. Geen septic tank, maar nog rechtstreeks de berg af. Geen toiletpapier doorspoelen. Niet zo goed voor de gemzen die hier geregeld nieuwsgierig rond scharrelen en best een hapje wagen.
Klaar voor vertrek krijgen we de laatste tips en waarschuwingen voor de route die voor ons ligt. Nog nauwelijks begaan dit jaar. Via verschillende sneeuwvelden en een heikele passage traverseren we onder de noordzijde door om aan de oostkant in het lieflijke dalletje van refuge Vallonpierre uit te komen, idyllisch gelegen aan het gelijknamige meertje. een drukker bezette hut daar deze aan de populaire meerdaagse Tour du Vieux Chaillol ligt. Wij pauzeren voor een koude cola en gaan door naar de Col de Vallonpierre (2607m). Marmotten en gemzen begeleiden ons vandaag geregeld. Vanaf de col kijken we richting het dal Champoleon. Aan de noordkant dalen we de col af over het zwarte puin, dat door kleine 'lei-plaatjes' oplettendheid vereist. Via het smalle en steilde Dal van de Isora dalen we verder af tot het Champoleon dal (1500m) en gaan vanaf hier weer een stukje omhoog naar het oosten om bij refuge du Pré de la Chaumette (1805 m) de dag te beëindigen. De regen en het onweer komen nu een stuk eerder dan gisteren, maar we zitten droog onder het afdak, tevreden met een welverdiend biertje.
De hut ligt in een mooi groen en weids dal en zou een prima wandelingetje zijn met bijvoorbeeld jongere kinderen.
Zo mooi als die ligt zo ongezellig en kil is de sfeer. Wellicht doordat we met nog geen 9 gasten aan 1 tafel in een enorme grote en hoge, donkere ruimte zitten. De waard en zijn personeel en blijven graag uit beeld vandaag en tonen weinig interesse. Zij hebben wellicht liever alle 60 plaatsen bezet in deze periode. Maar we slapen er prima en pasta bolognaise is natuurlijk altijd prima na een dag sjouwen. Er zijn zelfs warme douches, die we trouwens overslaan.
Na een vlug ontbijt verlaten we de volgende ochtend de hut en beginnen aan de klim richting col de la Valette (2668m) om weer iets af te dalen en de col de Gouiran over te steken. Dit hele gebied is nog bijna volledig besneeuwd wat het extra karakter geeft. We lopen nu onder de zuidzijde van Le Sirac door, die toch het middelpunt van deze 3 daagse is.
Na afgedaald te zijn komen we weer onderaan de col de Vallonpierre uit die we nogmaals kruisen om weer af te dalen naar de refuge de Vallonpierre. De route die we lopen is eigenlijk een soort achtje met de col de Vallonpierre als snijpunt.
Ook nu een verfrissende stop bij de hut, maar nu met overheerlijke verse taart. De afdaling terug naar Gioberney, loopt nu via les Vernets en volgt het riviertje Séveraisse langs de westoever.
Les Vernets is een geurige bloemen en planten weelde. Een stuk lager lopen we tussen de schappskuddes, passeren een klimtuin en steken uiteindelijk het riviertje over om weer op het Sentier du Ministre te komen. De driegende cumulonimbus wolken pakken zich steeds meer samen om ook nu weer later die middag los te barsten.
Terug bij de auto zoeken we de camping weer op aan de rand van La Chapelle en Valgaudémar.
3 fantastische dagen. Weinig mensen, veel flora en fauna, fantastische en afwisselende decors. Dit gebied is zeker een aanrader!